Çocuklarıyla geçirdikleri zamanın miktarı mı yoksa kalitesi mi onların gelişimi ve ilişkileri açısında daha önemli?
Bir yandan var gücüyle çalışarak çocuklarına en iyi imkânları sağlamaya çalışan anne babaların, bir yandan da yoğun iş yükü ve artan mesai saatleri sonucu yorgun düşmelerine rağmen neredeyse geriye kalan tüm vakitlerini de çocuklarına vakfetmeye çalıştıkları görülüyor. İşte tam da bu noktada iş yaşamı ile aile yaşamını dengede tutma savaşını veren modern dünyanın anne ve babalarını son zamanlarda daha da öne çıkar bir derecede yeni bir ikilem bekliyor: acaba çocuklarıyla geçirdiklerin zamanın miktarı mı yoksa kalitesi mi onların gelişimi ve ilişkileri açısında daha önemli? Yıllardır tartışılan bu soruya yaklaşım önceleri ebeveyn ve çocukların esas ihtiyaç duydukları şeyin birlikte daha fazla zaman geçirip ebeveynlerin çalışmaya daha az zaman ayırmaları yönündeyken son yıllarda birlikte geçirilen zamanın süresinden çok “nasıl” değerlendirildiği gerçeği büyük bir önem kazanmaya başladı.
Son yıllarda yapılan yabancı kaynaklı araştırmalar özellikle babaların çocuklarıyla hem bakım verme hem de eğlenceli aktivitelerde bulunma anlamında geçirdikleri zamanı arttırdıklarını ve eskiye oranla anne babaların daha az sayıda çocuk sahibi olmaları sebebiyle çalışan ebeveynlerin önceki yıllara kıyasla çocukları ile daha fazla zaman yaratma çabası içerisinde olduklarını göstermektedir. Ancak buna karşın çalışma saatlerinde bir iyileşme ya da azalma olmadığından bu denklem ancak anne babaların kendilerine ayırdıkları zamanı oldukça kısıtlamaya başlamaları şeklinde açıklanabilir ki bu aslında işten geriye kalan zamanlarda birçok ebeveynin çocuklarıyla geçirdikleri süreye odaklanarak bu süreyi “nasıl” ve dolayısıyla ne kadar “kaliteli” geçirdikleri kısmını ister istemez geri planda tuttuklarını göstermektedir.
Kaliteli zamanı süre değil içerik belirler!
Kaliteli zaman ebeveyn ve çocuğun birliktelik ve keyif hissini içerisinde barındıran, karşılıklı etkileşim ve aktivitelerde buluştuğu zamanlardır. Bunlar ebeveynin dikkatinin tamamını çocuğuna verdiği, ilgisini ve sevgisini çocuğuna hissettirdiği duygusal yakınlaşma ve paylaşım anlarıdır. Bu anları küçük sohbetlerde, birlikte oynanan oyunlarda, ya da birlikte gidilen gezilerde yakalamak mümkündür. Duygu ve düşüncelerin paylaşıldığı, çocuğa duygusal ve sözel olarak tepki verildiği ve anne baba olarak kendinizi spontan şekilde ilişkiye bıraktığınız hemen hemen her yakın ilişkide deneyimleyebileceğiniz bir süreçtir bu aslında. Bu nedenle belirli bir reçete vermek çok mümkün değildir. Ancak çocukların dünyasına dahil olmanın ve ilişkide olduğunuzu hissetmenin, tüm bu paylaşımları yakalayabilmenin yolunun en temel olarak oyundan geçtiğini söylemek mümkündür. Bilindiği gibi oyun özellikle okul öncesi çağda çocuğun kendini ifade etme, dünyayı anlama, çeşitli rolleri deneyimleme, kendisini sıkan meseleleri çözmeye çalışma ve aslında en temelde eğlenme yoludur. Oyunlara dahil olma anne baba için hem çocuğunu yakından tanıma fırsatı sağlarken hem de çocuğuyla etkileşime girerek çocuğunun zihinsel ve özellikle de duygusal gelişimine katkı sağlamış olur. Bu etkileşimi en kuvvetli hale getirecek yöntem anne ve babanın oyunda yönlendirici olmaması, çocuğun serbestliğine ve özgürlüğüne eşlik edebilmesidir. Amaç hiçbir zaman o anlarda çocuğa bir şeyler öğretmek olmamalıdır; aksine anne baba olarak kendinizi oyunun ve size verilen rolün akışına bırakarak ya da sadece gözlemci veya eşlikçi olarak çocuğunuzla duygusal anlamda aynı frekansta buluşabilmektir. Onun oyun sırasındaki duygularını takip edebilmek ve ona bu duyguları ifade ederek anlaşıldığını hissettirebilmek çocuğunuzla ilişkiniz açısından en değerli anlar olacaktır. Örneğin her çocuğun aile içi kuralları ve sınırları belirlediği kadar aynı zamanda bir savaş oyununda yerlerde sürünen ve düşüp kalkan, o esnada çocukla birlikte eğlenen, bağıran, gülen ve kendisi de çocuklaşabilen bir babaya da ihtiyacı vardır. Babasının da o esnada çocuklaşabildiğini görebildiği oranda çocuk da ona kendi dünyasının kapılarını aralayacak ve onu iç dünyasına davet edecektir.
Birçoğumuz için geriye dönüp baktığımızda anne ve babamızla ilgili anılarımızı, o dönemlere dair ne hatırladığımızı belirleyen en önemli şeyler ne yaşandığından, bize ne tür hediyeler alındığından, bize ne yedirip ne içirdiklerinden çok onlarla ne kadar doyurucu ve tatminkâr bir ilişkimiz olduğu, ne kadar sevildiğimiz, önemsendiğimiz, anlaşıldığımız, onlarla bir olduğumuzu hissettiğimiz, ihtiyaç duyduğumuzda yanımızda olacaklarına dair beslediğimiz güvenle şekillenir. Ancak her anne babanın en büyük amacının çocuklarını mutlu etmesi olduğundan yola çıkarsak günümüz ebeveynlerinin yaşadıkları suçluluk duygusuyla çok sayıda hediyeler alarak ve çocuklarının keyif alacaklarını düşündükleri oyun merkezlerine onları sürüklercesine taşıyarak ve çocuğunun her isteğini yerine getirmeye çalışarak ayrı kaldıkları zamanı kapatmaya çalıştıklarını görmekteyiz.
Çocukla kaliteli zaman geçirmek, hediye vermekten daha değerli!
Çocuklara yapılacak her türlü kişisel ve ilişkisel yatırım her koşulda onlara alınan değerli hediyeler ve oyuncaklardan kat kat daha kıymetlidir. Hatta bu hislerle birlikte aile içi kuralları ve disiplin çerçevesini de zayıflatmalarına sıklıkla rastlanmaktadır. Ancak tüm bu çabalar duygusal bir doyum getirmemekle birlikte boş olan tüm vaktini çocuğuyla geçiren anne ve babada aşırı bir yorgunluğa ve bir zaman sonra da farkında olmadan bir bıkkınlığa yol açabilmektedir. Hâlbuki her çocuğun az da olsa birlikte olduğu süre içerisinde kendisiyle birlikte olmaktan keyif alan ve ilişki içerisinde bıkkın ve tükenmiş değil canlı ve istekli bir ebeveynle buluşmaya ihtiyacı vardır.
Özetle, kaliteli zaman hiçbir koşulda iş dışında sahip olduğunuz tüm vakti çocuğunuza adamanız anlamına gelmemelidir. Kaldı ki çalışmayan annelerin dahi her zaman için çocuklarından başka meşguliyetleri olmasının da çocuğuyla birlikte olduğu anların kalitesini arttırma ve çocuğun bireyselleşmesine katkı sağlama açısından büyük önem taşıdığı bilinmektedir. Örneğin, çocuğunun sağlıklı gelişebilmesi adına çok istemesine rağmen çalışmaktan vazgeçerek kariyerine ara veren anneler için de aynı riskin söz konusu olduğunu, ilişki içerisine ister istemez bu hislerin yansıyarak birlikte olunan sürenin kalitesini azalttığını söyleyebiliriz. Öte yandan çalışmakla ilgili kendisini oldukça mutlu hisseden bir anne çocuğuna çalışmayan bir anneye göre görece daha az vakit ayırıyor olsa da kendisi keyifli ve tatmin olduğu için çocuğuyla ilişkisinde kendisini çok daha istekli bir şekilde var edebilir ve onunla çok daha yakın ve etkin bir iletişim içerisine girebilir.
Çocuğunuzla kalite zaman geçirmek için olağandışı şeyler yapmanıza gerek yok!
“Aile ile” bir şeyler yapmak ile “aile olarak” bir şeyler yapmak arasında çocuğun bütünlük ve tatmin hissi ile ebeveynleri ile arasında bağ kurduğuna dair hisleri açısından önemli farklar vardır. Örneğin yan yana oturup pasif bir şekilde televizyon izlemek ile sizin de aktif katılım göstereceğiniz şekilde on dakika bir hikâyeyi birlikte okuyup üzerine konuşmak arasında oldukça büyük bir fark vardır. Birlikte olduğunuz anın kaliteli olarak geçebilmesi adına özel ve olağandışı şeyler yapmanıza gerek yoktur.
Birlikte yenen akşam yemekleri ya da yemek sonrası birlikte oynanan oyunlar gibi günlük rutinler dahi zengin paylaşım anlarına dönüşebilir. Ancak burada anne ve babaların da robot olmadıklarının, onların da yorulmaya ve dinlenmeye, mola almaya hakları olduğunu vurgulamak gerekir. Yorgun bir şekilde eve gelerek görev gibi oynanan bir oyundan ziyade anne ve babanın “bu akşam ben de seninle oyun oynamak çok istiyordum ancak çok yorgunum ve biraz dinlenmeye ihtiyacım var, evet bu akşam oynayamadığımız için üzgünüm ama ister misin yarın akşam birlikte (çocuğun da keyif aldığı bilinen herhangi bir şey) yapalım?” şeklinde bir paylaşımda ve öneride bulunması daha sonraki daha kaliteli ve doyurucu bir birlikteliğe yön verebilir. Veya benzer bir durumda söz konusu ebeveyn aynı açıklama ile birlikte fiziksel anlamda daha az yorucu bir aktivite yapmayı önerebilir. Birlikte olunan her anın oyun vakti olarak değerlendirilmesi yerine belirli zamanları oyun vakti olarak ortaklaşa belirlemek anne babalara da iyi gelecek bir yöntem olabilir.
Ne yazık ki modern yaşamın gerektirdiği çalışma koşulları beraberinde getirdiği suçluluk duygusuyla ebeveynleri anne babalığı da bir iş, bir görev gibi görme tehlikesine iterek, çocuğuyla ilişki kurmanın ve duygusal birlikteliğin keyfini, güzelliğini ve önemini görmelerine engel oluyor.
İş yaşamı ve aile yaşamı arasında denge kurmaya çalışan ebeveynler mükemmel anne babalık olmadığı gerçeğine ve çocuklarıyla ilişkilerinde kendilerini spontan bir şekilde onun duygusal ihtiyaçlarına bırakabildikleri ölçüde ilişkilerinin çok daha doyurucu ve tatminkar olacağını söyleyebiliriz.
——————————————————————————————————————————————————————————-
Is the quantity or quality of the time spent with the children important for their development and relations?
It is seen that although the parents who work very hard to provide the best opportunities for their children and become tired as a result of heavy workload and excess working hours, they endeavor to devote almost all their remaining time to their children. Just at this point, a new outstanding dilemma waits for the parents of the modern world that struggle to balance the working life and family life: Is the quantity or quality of the time spent with the children important for their development and relations? The approach to this question disputed for years had been that the thing parents and children needed was to spend more time together and to spend less time for working; however, it has become more important “how” the time is spent together rather than the duration.
Recent foreign-sourced researches indicate that especially fathers have increased the time they spend with their children both in terms of care and entertaining activities and that working parents endeavor to create more time with their children compared to past years as they have less children compared to past. However, as there is not any improvement or decrease in working hours, this equation can only be explained as the parents’ quite limiting the time they spare for themselves and this indicates that many parents focus on the time they spend with their children in their spare time and unavoidably keeps in the background “how” they spend this time and how “quality” it is.
Quality time is determined by the content, not the duration!
Quality time is the time that contains the togetherness and pleasure feeling of the parent and child when they have mutual interaction and common activities. These are the moments of emotional intimacy and sharing when the parent directs all his/her attention to the child, makes the child feel his/her care and love. It is possible to catch these moments in small chats, games played together or the excursions taken together. In fact, it is a process in which feelings and thoughts are shared, child is reacted emotionally and verbally and you leave yourself to the relation spontaneously as mother and father which you may experience in almost all close relations. Therefore, it is not possible to give a certain formula. However, it is possible to say that the way to get involved in the children’s world and to feel you have a relation, to capture all this sharing is basically games. As it is known, playing is the way of the child to express himself/herself, understand the world, experience various roles, try to solve the problems annoying him/her and basically to entertain especially in pre-school age. Getting involved in the games both provides the parents the opportunity to get to know their children closely and to contribute to the mental and especially emotional development of the child by interaction. The method which will strengthen this interaction most is parents’ not leading the game, and their accompanying the independence and freedom of the child. The purpose should never be to teach something to the child at those moments; contrarily, it should be to leave yourself as mother and father to the course of the game and the role assigned to you or to meet with your child in the same frequency emotionally only as observer or companion. Achieving to follow his/her feelings during the game and make him/her feel that these feelings are understood will be the most valuable moments for your relation with your child. For example, every child needs a father who creeps and falls during a war game, has fun with the child, screams, laughs and behaves like a child at that time as well as determined the family rules and limits. The child will open the doors of his/her own world to him to the extent he/she sees that his/her father can behave like a child and invite him to his/her inner world.
For most of us, when we look back, the most important things that determine our memories related to our mothers and fathers and what we remember about those days are shaped by how satisfactory and grateful relation we had with them, how much we were loved, cared, understood, the feeling we were equal to them, and our confidence that they would be with us when we needed rather than what happened, what kind of gifts were bought for us, what we ate and drank. However, considering that the biggest purpose of every mother and father is to make their children happy, we see that today’s parents buy lots of presents and almost drag their children to the game centers where they think the children will enjoy and try to do whatever they want with the feeling of guilt they have in order to compensate the time they remain separate.
Spending quality time with child is more valuable than giving presents!
Any personal and relational investment made in children is much more previous than the valuable gifts and toys bought for them in all circumstances. It is even often encountered that they weaken the family rules and discipline framework with these feelings. However, these efforts do not bring any emotional satisfaction, and they may even cause excessive tiredness in the mother and father who spend all their free times with their children and dullness after a time unwittingly. However, every child needs meeting with a parent who likes enjoying with him/her even a little during the time they spend together and who is eager and willing instead of fed-up and exhausted.
In summary, quality time should never mean to devote all the spare time you have to the child. Besides, it is known that it is very important for the non-working mothers to have activities other than their children in order to increase the quality of the moments spent with her child and to contribute to the individualization of the child. For example, we can say that the same risk exists for the mothers who give up working and suspend their career even if they want for the healthy development of their children, and it reduces the quality of the time spent together with the reflection of these feelings on the relation. On the other hand, even if a mother who feels very happy working devotes relatively less time to her child compared to a non-working mother, she may get involved in the relation more enthusiastically and have a closer and effective communication with her child as she is pleased and satisfied.
You do not have to do extraordinary things in order to spend quality time with your child!
There are important differences between doing something “with family” and doing something “as a family” in terms of the feelings of the child for establishing a relation with his/her parents with the sense of unity and satisfaction. For example, there is a huge difference between sitting together passively watching television and reading a story together and talking about it for ten minutes with your active participation. You do not have to do special and extraordinary things in order to spend your time together more qualified. Even the daily routines such as having dinner together or playing games together after dinner can turn into rich sharing moments. However, it should be emphasized here that mothers and fathers are not robots and they have the right to be tired and rest and to have breaks. Rather than playing a game like a duty after coming home tired, the suggestion of the mother and father such as “I would really like to play with you tonight, but I am very tired and need to have some rest, I am very sorry that we could not play tonight, but do you want to do (anything which the child enjoys doing) tomorrow?” may lead to a more quality and satisfying relation. Or in a similar situation, parents may suggest doing a physically less tiring activity together with the same explanation. Instead of evaluating every moment spent together as play time, it may be a good method also for mothers and fathers to determine together certain times as play time.
Unfortunately, feeling of guilt caused by the working conditions required for a modern life creates the danger for the parents to see the motherhood and fatherhood as a duty and prevent them from having the pleasure, beauty and importance of establishing a relation and emotional unity with the child. We can say that the parents trying to balance the work life and family life can have a more satisfactory and favorable relations with their children if they understand the truth that there is no perfect motherhood and fatherhood and can surrender themselves to the emotional needs of the child spontaneously in their relations.
