Sıcacık bir akşamdı,
Bütün dostlarım yanımda; güzel bir akşam yemeği ve güzel sohbetler akşamın ayazını kırıyordu. Yeşil çimen üzerine ayakkabılarımı çıkardım. Toprağı hissettim. Bir anda gülümsedim kendi kendime…
Ayağa kalktım ve o an gökyüzüne kaydı gözlerim. Uçsuz bucaksız evrenin içinde kayboldum bir anda. O kadar ürperticiydi ki, inanın, ayaklarımın altındaki toprağın hissi kaybolmuştu ve kulaklarım hiç kimseyi duymuyordu.
Evrenin derinliklerine baktığım an anlamıştım tek başıma olduğumu. Sadece ben vardım. Hayallerim, gördüklerim, hissettiklerim… Ben bunları sadece kendim için yaşıyordum. Sanki bir anda herkes kaybolmuştu. Karanlığın derinliklerindeki yıldızlara doğru bakan gözlerimin içi sızlamaya başlamıştı.
Neydi bu sonsuzluk? Beni ürperten. Beni bir anda yalnız bırakan neydi? Tabii ki bendim. Sadece ben. Şimdi karanlığın içindeyken acı çekecek miydim? Yoksa o derinliklerdeki yıldızın parlaklığı beni ona ulaşana kadar mutlu edecek miydi?
Aslında dostlara, arkadaşlara sığındığım hayatımı düşündüm. Bazen görmezden gelmeleri, bazen de sadece ben varmışım gibi davranmaları. Ya ailem? Onlar hep benimle olacaklar…
Ben varsam, mutlu edeceğim.
Ben varsam, seveceğim ve sevileceğim.
Ben varsam, hayat bana var olacak.
Sakın başkasına güvenerek yaşama.
Sadece Kendine Güven!
———————————————————————————————————————————————–
It was a warm evening,
With all my friends together, we were having a beautiful dinner and joyous conversations were easing the breeze. I took off my shoes on the green grass. I felt the soil. Suddenly I smiled by myself…
I stood up and at that moment, the sky caught my eyes. In a moment, I felt lost in the endless universe. It was so creepy that, believe me, the feeling of the soil under my feet had vanished and I could not hear anybody.
I realized that I was alone at the very moment I had stared at the depths of the universe. It was only me. What I dreamt of, what I saw and felt. I was having this experience all for myself. It was as if everyone had disappeared. My eyes which had been looking at the depths of darkness started to tingle.
What was this eternity that horrified me? What was it that left me alone?
Of course it was me. Only me. Now, would I suffer in this darkness? Or would the brightness of the star in the depths make me happy until I reach it?
In fact I thought about my life in which I had sheltered. Sometimes their ignorence, and sometimes their pretending as if it was only me. How about my family? They will always be with me.
I will make others happy only if I exist.
I will love and be loved only if I exist.
Life will be there for me only if I exist.
Don’t you ever live, trusting anyone.
Just Trust Yourself!