Brookings Enstitüsü’nden Kenneth M. Pollack, Frederick W. Kagan, Kimberly Kagan ve Marisa C. Sullivan tarafından hazırlanan simülasyon notları kamuoyunda ilgi uyandırdı. Haber Revizyon olarak “Suriye Karışıklığını Çözmek: Suriye İç Savaşının Yayılmasının Kriz Simülasyonu” adlı bu raporun dikkat çekici bölümlerini sizlerle paylaşıyoruz.
27 Haziran 2012 tarihinde, Amerikan Girişimcilik Enstitüsü, Savaş Çalışmaları Enstitüsü ve Brookings Enstitüsü’ndeki Orta Doğu Politikaları ile ilgili Saban Center, Suriye’de derinleşen iç savaşın yansımalarının etkisine odaklanan bir günlük bir simülasyonu ortaklaşa yürüttüler. Üç adımda gerçekleştirilen simülasyonda bir Amerikan, bir Türk ve bir de Suudi takım yer aldı. Amaç, Birleşik Devletler hükümeti ile çeşitli nedenlerden dolayı Suriye’ye yönelik işbirliği içinde hareket edebilecek (ve Suriye’deki şiddetten en çok etkilenen) en önemli iki bölgesel müttefikinin etkileşimini keşfetmekti. Simülasyon, Ağustos 2012 ile Nisan 2013 arasındaki potansiyel gelişmeleri inceledi.
Bu Tamamen Yayılma ile İlgili
Simülasyonun cevap aradığı sorulardan biri, muhtemelen Libya’da olduğu gibi Suriye’de bir Batı-Arap müdahalesini tetiklemek için insani gerekçelerin yeterli olup olmayacağını ortaya koymaktı. Bu senaryo böylelikle ortaya daha hızla kötüye giden bir insani trajedi ortaya çıkardı. Bu durumda takımların tepkileri, tek başına insani meselelerin Irak ve Afganistan’da sonradan olduğu gibi sonuçlanması için yeterli olmayacağını ortaya koydu. Bunun yerine, isteksizce bir müdahaleyi üreten faktör, çatışmanın yayılmasının yarattığı, terörizm, sığınmacı akışı, sınır ötesi çatışmalar, ekonomik problemler ve halihazırda Suriye iç savaşında kendilerini ortaya koyan komşu nüfusların radikalleşmesi gibi stratejik tehditlerdi.
Türkiye’nin Kritik Rolü
Belki de simülasyondan çıkan en çarpıcı ders, Türkiye’nin kritik rolüydü. Gözlemcilerin ve katılımcıların ortaklaşa ifade ettikleri şey, Amerika’nın Suriye’de yapmak istediği anlamlı her şey için Türkiye’nin tam işbirliğine ihtiyaç olduğuydu. Dolayısıyla Türkiye’nin Amerikan yabancı politika çalışmalarında öncelikli odak noktasında olması gereklidir. Türkiye’nin önemi simülasyonda ortaya çıktı çünkü senaryo, tüm takımları Suriye iç savaşının geleceğe yönelik durumunu oynarken başarılı bir sonuca (her takımın “başarı” tanımı az çok farklılık göstermekle birlikte) nasıl ulaşılabileceğini düşünmeye zorladı.
Ülke takımları seçeneklerini değerlendirdikçe ve bu seçenekleri uygulamanın ve kendi çıkarlarına uygun şekilde en kolay nasıl yapılacağını belirlemeye çalıştıkça Türk takımının kararları, Amerikan takımının seçeneklerini giderek sınırladı. Takımlar seçeneklerini değerlendirdikçe ve en iyi nasıl uygulayacakları üzerine çalıştıkça, bunların işe yaraması için kilit noktanın Türkiye olduğu sonucuna vardılar. Yine de, Türkiye’nin önemine rağmen Amerikan gücü hala öndeydi.
Simülasyon, merkeziliğini vurgulamanın yanında Türkiye’nin Suriye’ye yönelik seçeneklerini tasarlarken karşılaştığı feci ikilemin de altını çizdi. Sonuç olarak (simülasyon zamanına göre) 2013 başlarında Amerikan takımı Suriye iç savaşına bir çözüm getirmeye daha da odaklandı. Öte yandan Amerikan takımı (finansal, politik, diplomatik ve askeri) maliyetin Amerikan askeri fedakarlığını üstlenmek istemedi ve daha çok Türkleri onların yerine müdahalede bulunmaya ikna etmeye uğraştı. Türk takımı kendi tarafında tam da bu olasılıktan dolayı dehşete düştü çünkü Türkiye’nin kendi başına bu bedelleri karşılayamayacağı sonucuna vardı. Sonuç olarak Amerikan takımı kendini, bir yandan Amerikan / NATO destek vaatlerini sınırlamaya çalışırken diğer yandan da Türkiye’nin müdahalesi konusunda daha da bastırırken buldu.
Türk takımı da NATO ve Arap ülkelerinden maksimum destek alamadığı sürece müdahalede bulunmamakta eşit derecede kararlıydı. Suudi takım simülasyonun en başından bu yana hem Amerikalıları hem de Türkleri Esad rejimini devirmek ve oradaki şiddete son vermek için müdahale etmeleri konusunda ikna etmeye kararlıydı.
Anahtar Tespitler
Suriye’de yayılan insani kriz, takımların hiç birisinin için tek başına müdahale etmesi için yeterli değildi.
Hem Amerikan hem de Türk takımları genel olarak çatışmaya girme konusunda gönülsüzdü. Suudi takım ise finansal (isyana fon sağlama gibi)olarak katılma konusunda istekliydi fakat verebileceği destek, Suriye’deki durum bir yana, Ankara veya Washington’daki kararları etkileme konusunda da sınırlıydı.
Türk ve Amerikan takımları, Esad’ın düşüşü sonrasındaki hesaplamalar konusunda farklı sebeplerden dolayı endişeliydi. Birleşik Devletler takımı öncelikle Esad’ın ayrılışından sonra Suriye’den sorumlu olmayacaklarını garantileme konusunda kararlıydı ve sonrasında olacaklarla daha az ilgiliydi. Türk takımı benzer şekilde topun elinde kalmasından korkarken Birleşik Devletler takımından farklı olarak Suriye’de nasıl bir devlet görmek istediği ile ilgili farklı görüşlere sahipti. Suudi takım ise Sünni çoğunluk yönetimde olduğu sürece Esad sonrası dönemle pek ilgili değildi.
Amerikan ve Suudi takımlar herhangi bir eylemde Türkiye’nin bulunmasının şart olduğunu anladılar ve Türklerin ikna edilebilecekleri konularla ilgili sınırlandırılmış hissettiler.
Suudi takımı düşüşteki Irak ile ilgili endişelendi ancak durumu değiştirmek için yapabileceklerinin çok az olduğunu anladı. Türk takımı Irak’ta kötüye giden durumla ilgili ciddi endişelerini belirtti ancak Suriye konusunun öncelikli olduğuna karar verdi. Çeşitli sebeplerden dolayı Amerikan takımı Irak’taki olaylarla çok ilgilenmedi ve neredeyse hiç harekete geçmedi.
Oyun, Suriye’nin devlet olarak çöküşü, Türk askeri güçlerinin Suriye’nin kontrolünü ele almadan yavaş yavaş ilerleyen müdahalesi, Irak’ın 2006’daki şiddet ve iç-çatışma dönemine geri dönmesi ve Lübnan’ın da mezhep çatışmaları sebebiyle iç savaşa sürüklenmesiyle son buldu. Suudi takımı bu sonucu bir başarı olarak kabul etti. Türk takımı bu durumdan son derece endişeli olmasına rağmen diğer seçeneklerin çok daha kötü olduğunu anladı. Birleşik Devletler takımı Suriye’deki sonuçtan dolayı rahattı ve bu sonuca, diğer bölgesel sorunların çözümü açısından odaklandı.
Birleşik Devletler takımının Irak’ta büyüyen krizi yönetmekle ilgili seçenekleri dikkate almaktaki isteksizliği, Amerikan siyasetinde Irak’la ilgili feci gelişmeler olsa bile (simülasyonda da tarif edildiği gibi) Amerikan’ın dahil olmasının anlamlı olmayabileceğini gösteriyor. Bunun anlamı, Amerika’nın, Suriye’deki içi savaşı, Irak’ın dengesini bozmadan bitirmek için daha baskın bir şekilde hareket etmesi gerektiğidir çünkü bir kez tekrar başladığında, her ne kadar hayati çıkarlarını tehdit etse de Amerika’nın pek yapabileceği bir şey yoktur.
———————————————————————————————————————————————–
IS THE WAR GAME TURNING REAL?
On June 27, 2012, the American Enterprise Institute, the Institute for the Study of War, and the Saban Center for Middle East Policy at the Brookings Institution jointly conducted a one‐day crisis simulation that focused on the impact of spillover from the deepening civil war in Syria. The simulation consisted of three moves and featured an American, a Turkish, and a Saudi team. The intent was to explore the interaction between the U.S. government and two of its most important regional allies, allies most able to act in Syria for various reasons (and among the most affected by the violence in Syria). The simulation looked at potential developments between August 2012 and April 2013.
The Brookings Institute shared the memo of the simulation prepared by Kenneth M. Pollack, Frederick W. Kagan, Kimberly Kagan and Marisa C. Sullivan on its web site. As Haber Revizyon, we would like to share some striking parts of this memo with you.
It’s all about the spillover
One question that the simulation sought to test was whether humanitarian motives would be enough to trigger a Western‐Arab intervention in Syria as it (arguably) did in Libya. The scenario therefore depicted a rapidly worsening humanitarian tragedy in Syria. In this instance, the teams’ responses suggested that humanitarian issues alone might not suffice to prompt intervention in the post‐Iraq, post‐Afghanistan world. Instead, the factor that eventually produced a reluctant intervention was the strategic threats created by spillover from the conflict: terrorism, refugee flows, cross‐border fighting, economic problems, and radicalization of the neighboring populations that typically accompany any such inter-communal civil war and that are already manifesting themselves in the case of the Syrian civil war.
Turkey’s Crucial Role
Perhaps the most striking lesson to emerge from the simulation was the central role of Turkey. Both participants and observers alike said that the simulation demonstrated that anything meaningful the United States might want to do in Syria would require full Turkish cooperation. Turkey should therefore have priority of focus in the U.S. foreign policy effort. Turkey’s importance emerged in the simulation because the scenario played out events in the Syrian civil war into the future, forcing all of the teams to think about how to bring the conflict in Syria to a successful close (with each team defining “success” fairly differently).
The Turkish team was equally determined not to intervene without extracting maximum support from NATO and the Arab states. (The Saudi team from the very start of the simulation had decided that it needed to convince both the Americans and Turks to intervene to topple the Asad regime and shut down the violence there.)
Once the country teams began to look at these options and to consider which would best serve their interests and be the easiest to implement, the Turkish team’s decisions increasingly constrained the U.S. team’s options. The more that the teams considered their options and worked through how best to implement them, the more they came to the conclusion that Turkey was the key to making any of them work. Nevertheless, despite Turkey’s significance, American power still went a long way.
In addition to highlighting Turkey’s centrality, the simulation underlined the terrible dilemmas that Turkey faces when it contemplates its options toward Syria. Consequently, in early 2013 (in simulation time) the American team increasingly focused on bringing about a resolution to the Syrian civil war. However, the U.S. team did not want to absorb the costs (financial, political, diplomatic, and military) of a major American military commitment and so increasingly focused on convincing the Turks to intervene instead. Turkish team was terrified of exactly this prospect because they concluded that Turkey simply could not absorb those costs itself. As a result, the American team found itself pressing hard for ever‐greater Turkish intervention, while trying to limit American/NATO commitments of support. The Turkish team was equally determined not to intervene without extracting maximum support from NATO and the Arab states. (The Saudi team from the very start of the simulation had decided that it needed to convince both the Americans and Turks to intervene to topple the Asad regime and shut down the violence there.)
Key Findings
• An expanding humanitarian crisis in Syria was insufficient on its own to drive any of the teams toward intervention.
• Both the American and the Turkish teams were generally reluctant to be drawn into the conflict. The Saudi team was eager to participate financially (by funding rebels, for instance), but had little ability to affect decision making in Ankara or Washington—let alone the situation on the ground in Syria.
• The Turkish and American teams were concerned about the aftermath of Asad’s fall, but for different reasons: The U.S. team was primarily determined to ensure that the United States would not be responsible for Syria after Asad’s departure and cared less about what followed; the Turkish team similarly feared being left holding the bag, but unlike the U.S. team, had distinct views about what kind of government it wanted to see emerge in Syria. The Saudi team cared very little about post‐Asad Syria so long as the Sunni majority was in power.
• The U.S. and Saudi teams regarded Turkey as indispensable for any action in Syria and felt constrained in their actions by what the Turks could be persuaded to do.
• Saudi team came to be concerned about the collapsing situation in Iraq, but found that Saudi Arabia could do little to affect that situation. The Turkish team evinced considerable concern with the deteriorating situation in Iraq, but felt that Turkey’s interests in Syria had to take precedence. For a variety of reasons, the American team showed little interest in the events in Iraq and took virtually no action in response.
• The game ended with Syria collapsed as a state and Turkish military forces mounting a creeping intervention but not in control of Syria, Iraq headed back toward 2006‐levels of violence and internal conflict, and Lebanon devolving toward sectarian civil war as well. The Saudi team regarded that outcome as a success. The Turkish team was extremely concerned about this situation, but felt that all of its other options were far worse. The U.S. team was largely content with the result in Syria and focused on that outcome to the exclusion of the other regional problems.
• The U.S. team’s unwillingness to consider options for handling the evolving crisis in Iraq suggests that there is such an aversion to anything Iraq‐related among the U.S. policy elite that even catastrophic developments there (as depicted in the simulation) may not elicit meaningful American involvement.
It means that the United States may have a more pressing need to take action to shut down the Syrian civil war sooner, before it destabilizes Iraq, because the United States is not likely to do anything to shut down an Iraqi civil war once it has resumed, even though an Iraqi civil war could be extremely threatening to American vital interests.
HABER REVİZYON DERGİSİ EKİM 2012